Korzystając z trwającej właśnie akcji #CoPoMaturze organizowanej przez Anię (klik) i Dagmarę (klik) postanowiłam podzielić się moimi przemyśleniami. Pamiętam doskonale jakie uczucia towarzyszyły mi tych ładnych parę lat temu... 

Kiedy kończyłam gimnazjum, przekonana o tym, że jestem dorosłym, poważnym człowiekiem  (przecież szesnaście lat to już nie przelewki) miałam całkiem jasno określony kierunek dalszej edukacji - matura z rozszerzonego angielskiego i wio na filologię! Jednak już koło osiemnastki tak pewna tej decyzji nie byłam...owszem, lubię uczyć się języków, łatwo przychodzi mi nauka słówek, lecz zamarzyło mi się wówczas coś innego. I to coś z czasem zaczęło przybierać całkiem realny pomysł o studiowaniu Architektury. Kulałam się z tą decyzją poważnie przez ostatnie z licealnych wakacji, aż doturlałam się w trzeciej klasie na kurs rysunku. I korki z rozszerzonej matmy. I tak, byłam na humanie, gratulując sobie wyboru kierunku studiów tak bardzo niepowiązanego z rozszerzoną historią czy WOSem. 

Szukałam wówczas odpowiedzi na egzystencjalne pytanie z cyklu "Jak ogarnąć rysunek na tip top w dziesięć miesięcy?" O matmie już nie wspomnę...Nie poddałam się. Chodziłam z duszą na ramieniu na cotygodniowe zajęcia z rysunku, blednąc na ocenie zadań domowych jak przed pierwszą spowiedzią (tak, ten pokój przypominał konfejsonał).  Na korepetycje z matematyki chodziło mi się za to całkiem przyjemnie. Do tego korki z angielskiego, mając na uwadze jakąś filologię jako plan awaryjny. W razie architektonicznego niepowodzenia zakładałam, że spędzę rok ucząc się języka, a następnie ponownie podejdę do egzaminu na Politechnice. 

Miesiące mijały i nadeszła chwila prawdy. Matura. Czułam się nawet całkiem przygotowana - nawet z rozszerzenia z matmy! Wiedziałam, jakiego typu zadań się spodziewać, że zawsze coś się uda wykombinować. Zwykłam oceniać swoje umiejętności raczej surowo, ale mimo to czułam, że włożyłam w ten przedmiot sporo wysiłku w ostatnich miesiącach. Niestety - gdy zobaczyłam arkusz rozszerzony, wiedziałam, że nie będzie tak łatwo. Układ arkusza był inny niż w poprzednich latach, wycisnęłam jednak maksymalnie widzę z cebulek włosów i coś powstało. Ale nie było to coś, co mnie zadowalało.

Pozostałe przedmioty, które interesowały mnie pod kątem maturalnym (polski, angielski) poszły mi całkiem w porządku - byłam szczególnie zadowolona z rozszerzeń, czułam, że jestem przygotowana.

Matury dobiegły końca, a ja zostałam na placu boju z przygotowaniami do egzaminu z rysunku i post-matematycznym smuteczkiem. Do zderzenia z Politechniką został miesiąc z hakiem i kilka zajęć przygotowawczych w studio. Wiedząc, że to właśnie dobra kreska jest dużo ważniejsza niż sam wynik matury, nie traciłam nadziei.

Niestety, nie udało się  - odczytując wyniki egzaminu jasne stało się, że nie jest mi dane zacząć przygody z Architekturą. Z samego egzaminu pamiętam wszechobecne przejęcie, tłumy ludzi z deskami pod pachą i to, że rysowałam dworek z Pana Tadeusza. No nic, trzeba przeprosić się z filologią (rejestrowałam i dostałam się na trzy) albo...postawić na drugą wersję planu b - Architekturę Krajobrazu;). W czerwcu Uniwersytet Przyrodniczy organizował egzamin wstępny dla kandydatów. (jakoś tuż przed tym politechnicznym). Zdałam! W dodatku, jak się później okazało, wyniki z matury całkiem nieźle się wpasowały w wymagania rekrutacyjne. 

I tak na początku lipca stanęłam przed dylematem - iść w języki czy też w archi? Doszłam do wniosku, że studiując coś związanego z Architekturą, gdzie  w planie zajęć pierwszego roku znalazłam rysunek odręczny i geometrię wykreślną, zwiększę swoje szanse w rekrutacji za rok. A życie, jak to życie, postanowiło zrobić inaczej ;)

Pierwsze zajęcia na uczelni, w tajemniczym budynku koło traktorów, pamiętam do dziś. Z biegiem czasu coraz bardziej podobała mi się ciekawa mieszanka przedmiotów technicznych (matma, geometria wykreślna, rysunek techniczny), przyrodniczych (botanika, dendrologia, rośliny ozdobne) i artystycznych (historia Architektury i urbanistyki, wszystkie przedmioty z planowaniem przestrzeni, rysunek odręczny, malarstwo). Przetrwałam semestr, rok, i nadeszły wakacje. I jakoś straciłam ochotę na zmianę uczelni ;) 

Zaliczyłam po cztery tygodnie praktyk - pielęgnacyjnych oraz projektowych. Te pierwsze utwierdziły mnie w przekonaniu, że nigdy nie chcę pracować fizycznie - pielenie sadzonek bukszpanu all day long  w szkółce roślin ozdobnych (w lipcowym skwarze) co prawda zapewniło opaleniznę dekady, lecz...to nie dla mnie. Potrzebuję zajęcia, które absorbuje mózg. Zdążyłam przemyśleć życie wzdłuż i wszerz;). Z kolei praktyki projektowe podobały mi się dużo bardziej - podobała mi się swoboda działania, praca indywidualna nad projektem, a następnie omawianie kompozycji, jej mocnych i słabych stron. Dostawaliśmy plan konkretnego ogrodu przydomowego, dokonywaliśmy pomiarów w terenie i nanosiliśmy dane na mapie,  a następnie - tworzyliśmy koncepcję projektową .

Korzystając ze statusu studenta, miałam okazję wziąć w efektownych Targach Ogrodniczych Gardenia - ciekawe prelekcje, mnóstwo roślin, darmowe egzemplarze Zieleni Miejskiej, cenne doświadczenie.

Jeśli zaś chodzi o życie pozauczelniane, korzystając z mojego zamiłowania do wszelkich zabaw plastycznych, w czasie studiów kilkukrotnie pracowałam m.in. jako animator zabaw dla dzieci - łączenie pracy z zabawą podobało mi się na tym etapie życia ;).

Co jeszcze zrobiłabym jako studentka?

 Z perspektywy czasu cieszę się, że trochę przypadkiem los postawił mi przed nosem opcję studiów, o których wcześniej mało wiedziałam, a okazały się tak ciekawe i rozwijające. Ani razu nie miałam ochoty uciekać! Przekonałam się, że plan b niekoniecznie oznacza rezygnację z marzeń, wręcz przeciwnie - może otworzyć drzwi do studiów, które również dadzą satysfakcję. Warto mieć oczy i uszy szeroko otwarte na alternatywne kierunki nauki.