października 2016 - POLIPTYK - żyj kreatywnie 🌿

"Jeżycjada" na żywo, czyli spacer ulicą J. H. Dąbrowskiego

19:16:00
0 Comments

Kwerkle - kolorowanki inne niż wszystkie!

Kwerkle zwierzęta to kolorowanka jedyna w swoim rodzaju. Totalnie zgadzam się z pomarańczowym hasłem bijącym z okładki: zupełnie inne kolorowanki. Tę książkę znalazłam totalni przypadkiem, szperając na empikowym regale. Urzekła mnie tym, że była po prostu...inna. Nie jest tak oczywista jak reszta - w sumie to jedyna kolorowanka, jaką znam, w której od razu nie wiadomo co tak naprawdę koloruję. Swoją formą przypomina mi książki z serii Połącz kropki ;-).

Do zakupu przekonał mnie jednak ostatecznie sentyment - kolorowanki przypomniały mi zajęcia na studiach, kiedy to analizując kompozycje historycznych założeń ogrodowych wykonywaliśmy analizę struktury wiekowej i gatunkowej drzewostanu (architektura krajobrazu pozdrawia ;-)). I zadania polegały właśnie na kolorowaniu okręgów (czyt. drzew). W przypadku analizy wiekowej stosowaliśmy różne odcienie zieleni (im okaz starszy, tym zieleń ciemniejsza), natomiast jeśli chodzi o analizę gatunkową - wybieraliśmy dowolne kolory dla gatunków. O, na przykład tak, jak poniżej:

Olśniło mnie, że ta książka to przecież to samo, co kolorowanie analizy wiekowej drzewostanu. Okej, a na czym polega zabawa z Kwerkle?

Każda kolorowanka składa się z różnej wielkości okręgów oznaczonych cyframi 1-5. Logiczna instrukcja na pierwszej stronie wyjaśnia jak zabrać się do zabawy - wybieramy pięć odcieni jednego koloru i zaczynamy wypełnianie - jedynka odpowiada barwie najciemniejszej, piątka natomiast - najjaśniejszej. Nie polecam łączenia kilku kolorów - za każdym razem kończyło się to klęską (przynajmniej u mnie). Często malujemy fragmenty okręgu, a nie cały - na szczęście wszystko jest logicznie oznaczone na rysunku. Książka zawiera 20 portretów zwierząt ukrytych wśród kulistych kolaży. Na ostatniej stronie pokazano, jak wyglądają gotowe obrazki, ale dla lepszej zabawy polecam tam nie zaglądać i się dziwić co stronę ;-) Format rysunków jest wygodny - coś między A4 i A3 (taki sam, jak w opisywanej przeze mnie w wakacje książce Połącz kropki z dziełami sztuki), z czego jeden obrazek jest dwa razy większy od reszty (to ten wspomniany na okładce plakat). Papier niczego sobie, bez problemu dał radę z malowaniem akwarelami ze sporą ilością wody. Nic się nie rwie, nie rozłazi, nie przesiąka.To mnie zaskoczyło na plus. Skoro już zaczęłam o farbach - jakie techniki kolorowania kolistych zwierzaków się u mnie sprawdziły?

Na pierwszy ogień poszły kredki ołówkowe - najzwyklejsze, nie żadne akwarelowe, bo było mi ich szkoda. Przyznam, że ciężko kolorowało mi się kredkami, rzadko kiedy byłam zadowolona z uzyskanego efektu, a same kredki mocno się zużyły i non stop musiałam je temperować. Moja rada: kolorowanka wygląda lepiej niż u pięciolatka jedynie wtedy, gdy koloruje się równymi liniami poziomo lub pionowo. Wszelkie wypełnianie kółek kolistymi ruchami wychodzi co najwyżej tak sobie. No i szkoda kredek na wielkie, jednolite powierzchnie ;-)

Poniżej kredkowe przykłady (pierwszy wypełniany poziomymi liniami, drugi - pionowymi). Wolę ten pionowy efekt.

Zostajemy w temacie kredek, ale przerzucamy się na bambino - nieważne, jak mocno bym je dociskała do papieru - mocny ślad zostawiała jedynie czarna, różowa i jasnoczerwona. Mimo wszystko podobała mi się współpraca z bambino (i fakt, że nie musiałam ich temperować co kwadrans;)).

Czas na pisaki. To z ich pomocą wykonałam pierwszy portret. I właśnie na tym obrazku wykończył mi się kolor pomarańczowy. Miałam nadzieję, że wielbłąd wybaczy. Jednak, gdy zaczęłam wypełniać brązem duże powierzchnie gardła - straciłam nadzieję. Przepraszam, stary. Chciałam stawiać równe kreski, ale nie wyszło;D. Moja rada: pisaki nadają się do małych okręgów, do większych zaś jedynie najjaśniejsze barwy. W każdym innym wypadku kreskowanie chociaż pod trochę innym kątem boleśnie bije po oczach. A tak ciężko odrzucić pisaki, kiedy dają taką piękną intensywność barw...

...eksperymentowałam więc z flamastrami dalej. Tylko, że tym razem sięgnęłam po markery - dwa odcienie szarości, czarny, do tego ołówek i szara kredka. Zabawa była przednia, efekt też mnie zadowolił (szczególnie pisakowy, ołówek i kredkę powinnam bardziej zróżnicować). Jednak nie sięgnęłam już później po markery - zapach trudny do zniesienia przy dłuższym kolorowaniu, uczucie naćpania się pisakami raczej średnio przyjemne ;-)

Po dniach prób i błędów postanowiłam, że ten wypasiony, największy rysunek (plakat) pomaluję szkolnymi akwarelkami w spadku po młodszej siostrze z czasów lat szkolnych. Tak też uczyniłam. Akwarele wymęczyłam - traktowałam jak plakatówki maksymalnie nasycając kartkę kolorem. I tak, jak wcześniej wspominałam - papier wspaniale dał radę z całkiem sporą ilością wody, szacun!

Zabawa z akwarelami aka plakatówkami była najlepszym wyborem jeśli chodzi o kwerkle. Takie soczyste kolory, bez konieczności dociskania rysika, ostrzenia, bez bolącego nadgarstka - pełen czad!

Na początku sięgałam jedynie po gotowe kolory z paletki:

mój ulubieniec absolutny z całej książki <3

a z czasem postanowiłam pokombinować i odpowiednio rozjaśniać i przyciemniać 1-2 kolory:

Jeśli w przyszłości trafię w księgarni na inną książkę z cyklu Kwerkle (a optymistyczne przesłanie z okładki głosi, iż kolejne publikacje się pojawią) chętnie ją kupię ;-). Żadna inna nie wciągnęła mnie tak bardzo, że wałkowałam jedną od deski do deski. Aj, już tęsknię!

kokokoko, kwerkle są spoko

13:28:00
0 Comments

50 pomysłów na to, co można robić w domu podczas choroby

MYŚLODSIEWNIA

Tej jesieni zostałam Arkadiuszem Milikiem swojego domu. Piłkarz jest (w moich nieoficjalnych badaniach) kolejnym przykładem na to, iż częściej zdarzają się kontuzje lewego kolana – i to niezależnie od tego, czy ktoś pisze ręką prawą czy lewą. Okej, wracam do meritum – postanowiłam, że okres rekonwalescencji, gdy wyjście z domu wydaje się wyzwaniem, a i po samym domu turlam się o kulach, wykorzystam chociaż troszkę produktywnie i rozwojowo. Chciałabym z perspektywy czasu nie czuć, że przeleżałam kilka tygodni plackiem i zmarnowałam czas. Dlatego usiadłam pewnego chłodnawego, październikowego wieczoru (czyli wczoraj) i wypisałam listę rzeczy, na które właśnie teraz jest czas w moim życiu. Pomysły spisałam luźno, tak, jak przychodziły mi do głowy – może posłużą jako źródło inspiracji komuś googlującemu hasło:

Co robić w domu podczas choroby?

1. Nadrobić zaległości książkowe

2. Obejrzeć nieznane filmy (zacząć od tych z polecenia)

3. Zobaczyć jeden serial w całości. Wszystkie odcinki i sezony. Jakoś nigdy mi się to nie udało do tej pory

4. Wypróbować chociaż jeden nowy przepis – chodzi za mną budyń czekoladowy na bazie kaszy jaglanej

5. Nauczyć się hand letteringu – bardzo podobają mi się ręcznie pisane cytaty, których mnóstwo oglądam w Internetach. Chciałabym nauczyć się kaligrafować kilka czcionek. Pierwsze koty za płoty – patrz obrazek tytułowy, czas rozprawić się z kulfonami :D

6. Wziąć udział w wyzwaniu – biorę udział w kreatywnym, instagramowym wyzwaniu u Kasi (klik) – codziennie przed dwa tygodnie (począwszy od 10 października) wstawiamy na insta zdjęcie zgodne z hasłem przewodnim danego dnia. Interpretacja może być rysunkowa bądź pisana – właśnie w tym wyzwaniu ćwiczę sobie pomalutku hand writing

7. Poćwiczyć – hmm, nogę mam chorą, lecz ręce zdrowe. Chociaż kwadrans dziennie spędzony na wzmacnianiu ramion z filmikami mojej ulubionej Blogilates wyjdą tylko na zdrowie ;-) ćwiczenia oczywiście siedzące!

8. Posprzątać szafki, półki. Pozbyć się zbędnych bibelotów

9. Nauczyć się czegoś nowego – inspirację znaleźć na przykład na stronce skillshare.com. O tej stronce dowiedziałam się odwiedzając Gogę (klik)

10. Odkryć nowego wykonawcę na spotify i przestać katować Shawna i Treat you better ;-)

11. Nauczyć się robić ładne zdjęcia – ogarnąć światło i kadrowanie

12. Podszkolić się z gimpa, poznać sztuczki ułatwiające życie i zgłębić, jakie program ma możliwości

13. Znaleźć czcionkę idealną (tym razem na komputer)

14. Nauczyć się nowych funkcji w Excelu – szkoda, by tyle godzin spędzonych na zajęciach z informatyki i TI poszło w zapomnienie ;-D

15. Jak wyżej, lecz z Wordem

16. Popracować nad techniką rysowania – kłania się perspektywa i światłocień

17. Ruszyć do przodu z bullet journal, znaleźć swój idealny rozkład

18. Nauczyć się tworzyć doodle – przyda się do tego wyzwanie i bujo

19. Tworzyć nowe posty na bloga

20. Czytać znane i lubiane blogi :-)

21. …i równocześnie poszerzać bazę ciekawych miejsc w sieci, dobrego nigdy za wiele!

22. Nauczyć się jakiejś nowej fryzury – chodzi za mną jakieś warkoczowe upięcie albo kok, który nie spadnie z głowy po godzinie

23. Zadbać o paznokcie i spróbować namalować na nich wzór

24. Poszukać nowych źródeł inspiracji na instagramie

25. I ogarnąć swoje konto na insta ;-)

26. Nauczyć się podstaw języka, którego chciałam się nauczyć – chociaż z 10 szwedzkich słówek i „dzień dobry” brzmi kusząco (jak się nazywasz „już” znam :D)

27. I z drugiej strony – doskonalić angielski, tego nigdy za wiele!

28. Bawić się w maseczki na twarz – w końcu jest na to czas

29. Nauczyć się w końcu malować (wypadałoby posiąść tę umiejętność w XXI wieku)

30. Regularnie ćwiczyć kolanko (banał, ale trafia na listę)

31. Dokończyć jedną z książek z kolorowankami dla dorosłych

32. Zrobić portfolio

33. Odkryć nowy smak herbaty

34. Założyć mały ogród na parapecie i go pielęgnować – swój założyłam w sierpniu i bawimy się przednio, rzeżucha to mój ulubieniec ;-)

36. Wysłuchać e-booka – nigdy tego nie zrobiłam

37. Zainspirować się kimś – na przykład oglądając filmy TED/TEDx Talks na youtube

38. Zająć się z psem, pobawić się, wyczesać

39. Zająć się koszatniczkami – zasuszyć na zimę liście mlecza z ogrodu

40. Zjeść winogrona z ogrodu – kiedy, jeśli nie teraz?

41. Nauczyć się technik relaksacyjnych, pracy z oddechem

42. Zacząć w końcu zabawę z tabletem graficznym

43. Wykonać małe DIY do domu

44. Wyszaleć się na zakupach papierniczych za grosze na AliExpress ;-D

45. Brać udział w konkursach - kto nie gra, nie wygrywa nic, więc warto zwiększyć szansę i dobrze się pobawić

46. Zaplanować kolejny tydzień, miesiąc, stworzyć plan roczny własnego rozwoju

47. Wziąć się za samorozwój – zastanowić się, nad jakimi cechami chcę u siebie pracować

48. Ogarnąć szafę. Zdecydować, które kolory obecnie lubię i które rzeczy są już tak jakby przedpotopowe

49. Wziąć udział w kursie Internetowe Rewolucje – podszkolić się w zakresie marketingu internetowego i zdobyć certyfikat Google. Zaczęłam, fajna sprawa!

50. Pograć – tak, jak za starych, dobrych szkolnych czasów, kiedy pokonywało się Voldemorta w dwie osoby na jednej klawiaturze ;-) Tym razem marzy mi się, by odpalić Simsy

To były moje pomysły na mniej lub bardziej produktywne zabicie czasu na zwolnieniu, a jakie sposoby sprawdzają się u Was? :-)

14:29:00
0 Comments

Kiedyś byłam hipsterem, czyli historia mojego imienia

MYŚLODSIEWNIA

Parę tygodni temu rozpoczęłam pracę przy organizacji dziecięcych urodzin. Szczególnie w weekendy przewijało się tam mnóstwo twarzy, nie jeden raz wśród kilkunastoosobowej ekipy urodzinowej trafiałam na dwie (a czasem nawet trzy) Amelki. Nie licząc mnie, rzecz jasna. Rozbawiła mnie reakcja pewnego chłopca, który, słysząc, jak mam na imię - skrzywił się i stwierdził, że za dużo Amelii jest dookoła ;D Jeszcze dziesięć lat temu trudno byłoby mi wyobrazić sobie, że moje imię trafi do dziesiątki najczęściej nadawanych żeńskich imion. Jak wspominam w co najmniej co drugim poście, życie lubi zaskakiwać ;-).

Przez zdecydowaną większość życia żyłam spokojnie w przekonaniu, że mam oryginalne, raczej rzadko spotykane imię. Przyzwyczaiłam się do komentarzy w stylu: ale masz ładne imię! Jak w tym filmie! A ja jestem Amelią z czasów, gdy to imię w ogóle nie było popularne. O filmie Amelia dowiedziałam się przypadkiem - będąc w wypasionym centrum urodzinowym (z którego pamiętam wielką, dmuchaną zjeżdżalnię i coś w stylu lodowiska dla rolkarzy - kto pamięta Dynamix w Poznaniu?) na dziewiątych urodzinach koleżanki z klasy, animatorka powiedziała mi właśnie powyższe słowa: masz imię jak w tym filmie!). Niedługo po sukcesie filmu na ekranach pojawiła się kolejna Amelka - córka Zosi i Kuby z Na dobre i na złe. Przypadek? Nie sądzę ;D. Po 2001 roku liczba mikro Amelek zaczęła wzrastać. Teraz są wszędzie, prawie w każdej klasie podstawówki. Dla porównania - przez całą karierę szkolną poznałam (słownie) jedną Amelię. I o jeszcze jednej w moim wieku gdzieś słyszałam.

Powyższą seledynową zakładkę do książek przywiozłam jako pamiątkę z wycieczki do Paryża. Tam po raz pierwszy trafiłam na gadżet z moim imieniem. W dzieciństwie przez długi czas marzyła mi się broszka - na pewno kojarzycie, o czym mówię, nad morzem można je dostać do dziś na straganie z pamiątkami. Broszka ma kształt serca, jest kolorowa, ma jakąś ozdobną pierdółkę w stylu żółwik czy muszelka i napisane na biało imię. W przedszkolu każdy to miał, a mojego imienia ze świecą można było wówczas szukać. Kiedy wyrosłam z takich gadżetów, zaczęły się pojawiać - dokładnie wtedy, gdy pierwsza fala filmowych imienniczek kończyła kilka lat ;D

Mam 24 lata i imię wybrało mnie samo. Przed moim urodzeniem rodzice planowali nadać mi właśnie to imię. Przypadek zarządził, a może i nie - że urodziłam się akurat we własne imieniny, choć powinnam przyjść na świat dwa tygodnie po 30 marca. Czuję, że moje imię jest po prostu...moje i mi odpowiada. W przedszkolu byłam Amelką, później Amelą, potem Amą...imię rośnie ze mną. Teraz jestem każdą formą po trochu. Przyzwyczaiłam się, że dzieci w przedszkolu czy szkole przekręcały Amelię na Amerykę (mój faworyt :D), Karmelkę, a w czasach wczesnego gimnazjum przemianowano mnie na Pamelę i Jamelię (daję głowę, że pamiętacie jej hit Superstar).

Świat idzie do przodu - dziś ktoś marudzi, że Amelki są przereklamowane, kiedyś wyprzedzałam trendy i byłam małym hipsterem z imieniem oznaczającym po łacinie brak kończyn (amelia totalna). Na chrzcie musiałam mieć nadane drugie imię, ponieważ w tamtych czasach o św. Amelii nie słyszano. A dziś znane są nawet dwie :-).

Popijając popołudniową herbatę cieszę się, że imię wybrało mnie samo i żyjemy sobie w symbiozie.

17:06:00
0 Comments

Książkowe odkrycia roku

BIBLIOTEKA

17:22:00
0 Comments

Stuknął nam rok!

MYŚLODSIEWNIA

Jakieś dwa tygodnie temu siedząc w autobusie przyszła mi do głowy myśl, że w sumie jakoś niedługo minie rok odkąd istnieje poliptyk. Jak potem sprawdziłam - brawo, przypomniałam sobie trochę po czasie. Teraz czuję się jak w sylwestrową noc, podsumowując, co się wydarzyło...i wiecie co? Nie mam wątpliwości, że założenie bloga pod koniec zeszłorocznych wakacji było bardzo dobrym pomysłem.

Przez rok udało mi się w miarę regularnie pisać - utrzymanie plus minus jednego posta na tydzień to już nawet jakaś regularność. Jak mawia moja siostra - powinnam rozpocząć karierę polityka, ponieważ zaczynając mówić po drodze gubię główny wątek...cóż, całkiem podobnie wygląda życie poliptyka. Zaczęłam z myślą przewodnią, by był to blog związany trochę z moimi studiami, trochę z kreatywnością, a trochę - niech okaże się w praniu. Z biegiem tygodni coraz bardziej przekonywałam się, że przyjemność sprawia mi pisanie czasem też o mydle i powidle, tak po prostu o przemyśleniach życiem inspirowanych, które wepchnęłam do pojemnej szufladki myślodsiewnia. Trochę odpłynęłam od portu architektura krajobrazu i sama jestem ciekawa, gdzie dodryfuję w następnej kolejności.

W ciągu minionych dwunastu miesięcy zdążyłam zmienić w swoim życiu dużo, nawet bardzo dużo - części wyzwań musiałam stawić czoła, inne podejmowałam z własnej woli i cieszę się, że stałam się silniejszym człowiekiem i uważniej patrzę na życie. W międzyczasie zdążyłam skończyć studia, zepsuć kolano i mieć tyle szczęścia w tym nieszczęściu, że siedząc teraz przed monitorem mogę powiedzieć: jestem na ostatniej prostej w wyścigu po pełną sprawność! Ach, to jest uczucie nie do opisania. Zdążyłam nawet trochę popracować (kocham pracę z dziećmi!), a teraz mogę śmiało powiedzieć - tej jesieni nastał czas, by porządnie zadbać o zdrowie. Jak pisałam w poście księżniczkowym - trzeba szanować siebie tak samo, jak innych. Muszę wałkować regularnie to zdanie. Wracam do formy, by w przyszłym roku wrócić na zumbę.

Dziękuję ci, drogi poliptyku, stary przyjacielu - za to, że jesteś. Wniosłeś nową jakość do mojego życia i pokazałeś, jak czadersko jest robić coś po prostu dlatego, że to sprawia przyjemność. Nieustannie udowadniasz mi, że warto być sobą i robić to, do czego jestem przekonana.

Na marginesie: tytułowe zdjęcie zrobiłam wracając z pracy do domu. Czułam się jak na wakacjach, choć byłam w mieście ;D lubię to miejsce ze względu na ciekawą atmosferę. Patrzę przed siebie - a tu sosny jak nad Bałtykiem, odwracam się i widzę centrum handlowe. Równocześnie jestem na granicy miasta i wsi. I tym sposobem opanowałam bilokację i siedzenie na dwóch stołkach równocześnie :-)

17:48:00
9 Comments

Pages

"Jeżycjada" na żywo, czyli spacer ulicą J. H. Dąbrowskiego

Kwerkle - kolorowanki inne niż wszystkie!

50 pomysłów na to, co można robić w domu podczas choroby

Co robić w domu podczas choroby?

Kiedyś byłam hipsterem, czyli historia mojego imienia

Książkowe odkrycia roku

Stuknął nam rok!

HEJ, HEJ!

INSTAGRAM

Ostatnio na blogu

Popularne posty

Facebook

Kategorie

Archiwum

INSTAGRAM


opracowanie własne na mapie pochodzącej ze strony http://poznanski.e-mapa.net