Na początku była książka

A konkretniej - Blondynka na językach. Hiszpański europejski Beaty Pawlikowskiej, która zachęca do stawiania pierwszych kroków na językowym trakcie. Idealna pozycja dla samouków - przyciąga prostą konstrukcją - lewa strona to słowa i wyrażenia w języku obcym, prawa zaś - tłumaczenie. Książka podzielona jest na krótsze i dłuższe tematy, podoba mi się w niej to, że wyrażenia z poprzednich rozdziałów powtarzają się na stronach późniejszych (i przez to mamy mniej nauki, ha!;)). Do Blondynki na językach dołączona jest płyta CD, a na niej - to samo, co na papierze, lecz w wersji audio, w postaci wygodnych plików ponumerowanych tak, jak rozdziały.

Potem wkroczyliśmy w erę cyfryzacji

Jako kolejne narzędzie do nauki hiszpańskiego, dodaliśmy serial - padło na Extra en Español - kojarzycie edycję do nauki angielskiego, którą lata temu można było oglądać w telewizji? Struktura odcinka jest podobna - wszyscy bohaterowie wysławiają się wyraźnie, powtarzają kwestie i używają słownictwa o odpowiednim poziomie trudności - naprawdę sporo można zrozumieć już przy pierwszym seansie, a dodatkowy ułatwieniem jest możliwość włączenia napisów. Serial bez problemu znajdziecie na Youtube, a że jest to komedia - jak można traktować ją jako naukę, a nie rozrywkę? ;) Przedstawia perypetie dwóch współlokatorek, z którymi zamieszkuje sympatyczny Amerykanin uczący się ich rodzimego języka, zamknięte w ramie 20-minutowego odcinka - dajcie znać, czy Wam też przyjemnie uczy się z Extra ;)

Dzień dobry w sobotę! Idziemy na metro, zaspokajając poranny głód focaccią z pomidorkami. To dopiero początek kwietnia, a zieleń rośnie jak szalona, oczy się radują ;)

Odbijamy trochę w bok katedry, by kupić bilety wstępu do wnętrza świątyni oraz na jej dach. Samo wejście do katedry kosztuje 3 euro, natomiast wejście na dach katedry schodami - 9 euro, a wjazd windą - 13 euro. Na plakatach kusi droższa opcja (20+ euro) oferująca pierwszeństwo wejścia, bez stania w kolejce. Decydujemy się na opcję tańszą i ustawiamy się w kolejce przed katedrą. Jak się okazuje, porusza się ona dość sprawie i po niecałej godzinie wchodzimy do środka. Nasz bilet upoważnia również do zwiedzenia m.in. obszaru archeologicznego w podziemiach kościoła.

Obejrzeliśmy katedrę od środka, z dołu (katakumby okazały się miejscem w ciekawy sposób prezentującym historię powstawania katedry), czas udać się na jej dach i popatrzeć na świat z góry. 

Wybieramy opcję z wejściem schodami (podobno 201 stopni). Kolejka mknie szybko ku drzwiom wejściowym, a samo wchodzenie kończy się szybciej, niż się spodziewam. Panorama miasta to mój ulubiony element tej wycieczki, zdecydowanie warto było tu się wspiąć:

Żołądki i baterie naładowane, możemy ruszyć do ostatniego punktu programu na dziś - czeka na nas Zamek Sforzów i towarzyszący mu Park Sempione, i Łuk Triumfalny, który nam zamknie kompozycję dzisiejszego planu wycieczki. Skaczemy do metra i już z oddali widzimy wyłaniające się zamkowe wieże.

Park tętni życiem - zaraz wybije dziewiętnasta, ludzie zajmują trawniki, knajpki, bawią się, śpiewają. Panuje tu bardzo przyjemna atmosfera sobotniego wieczoru. Z tym miejscem kojarzą mi się psy. Dużo właścicieli z psami. (i piesek na ławce, słodziaczek). Podobnie jak w Amsterdamie, zauważam, że w całym mieście sporo jest psich obywateli :)

Na samym końcu zielonego raju cykniemy pamiątkowe zdjęcie łuku i pomału skierujemy się spacerem w stronę metra. To był długi i pełen wrażeń dzień, który pokazał, że Mediolan to miasto z życiem, przyciągające majestatycznością zabytkowych budowli, pełne zieleni i wakacyjnych krajobrazów.  

Pssst, bonus dla wytrwałych - wspomnienie z meczu na San Siro!

Było miło, ale czas się pakować i wracać do rzeczywistości...zgodnie z prognozą, w dniu wylotu niebo płacze, lecz niekorzystną aurę rekompensuje górski krajobraz, który obserwujemy przez szyby lotniska w Bergamo. Jest moc:

Ci vediamo, Italia!

Lądujemy w Berlinie, czeka nas tylko autobus powrotny do Poznania - hahaha, paradoksalnie ostatni etap podróży okazuje się tym najbardziej barwnym i obfitującym w przygody - na granicy czeka nas kontrola paszportowa, w międzyczasie jeden z cudzoziemców ucieka - to byłby dobry pomysł na film ;D

Jakiś czas temu wspominałam Wam, że w zeszłym roku zaczęłam przygodę z nauką kaligrafii nowoczesnej (czy też brush letteringu albo hand letteringu, jak kto woli ;)) - więcej tutaj (klik). Przekonałam się, że to wciągające, relaksujące zajęcie, które nie wymaga wielkich nakładów czasu i pieniędzy, lecz początkowo droga wiedzie trochę pod górkę, szczególnie dla leworęcznych (piąteczka dla wszystkich!) nauka sprawnego pisania za pomocą giętkiego pędzelka jest trochę większym wyzwaniem niż dla praworęcznego. Trudniej zapanować nad zmianą grubości linii, gdy piszesz pod prąd, i, co gorsza - zamazujesz to, co stworzyłeś.

Nie trwóż się jednak, początkujący miłośniku kaligrafii - nawet leworęcznym dane jest opanować tę sztukę i tworzyć z satysfakcją. Nie jestem jakimś mistrzem, dopiero się uczę - lecz widzę spore postępy! Początkowo trudniejsze litery wydawały mi się niemożliwe do napisania, teraz bez problemu je wykreślam. Chciałabym podzielić się dziś kilkoma wskazówkami, które znacząco ułatwiły moje leworęczne zmagania z kaligrafią nowoczesną.

Pierwszym krokiem na drodze do piśmienniczego sukcesu jest wybór odpowiedniego narzędzia - brush pen o twardej, zbitej końcówce, która nie będzie tańczyła po papierze w sposób niekontrolowany. Poniżej zamieszczam dla porównania dwa pisadła, którymi operuję:

1. Pentel Touch, który idealnie sprawdzi się w lewej, kaligrafującej dłoni. Gumowa, twarda końcówka zapewnia możliwość stabilnego operowania grubością kreski.

2. Brush pen z zestawu Crelando (24 kolory) z Lidla - grubsza końcówka umożliwia tworzenie linii szerszych, jednak jest zbyt miękka, a dodatkowo się rozdwaja - odradzam na początek.

Znając podstawową zasadę, że grubszą linię rysujemy do dołu, natomiast cieniutką - ku górze, proponuję zacząć od solidnego przećwiczenia rysowania samych takich właśnie kresek:

Po takim wstępnym zaprawieniu polecam przećwiczenie pisania pojedynczych liter. Jedne będą bardziej przyjazne (a, l czy i), inne początkowo będą płatać figle. Na początku spory problem sprawiało mi m i n - płynne połączenie tak skrajnych grubości linii obok siebie wydawało się niemożliwe. Rozłożyłam więc litery na czynniki pierwsze i osobno rozrysowałam poszczególne ruchy - pomogło! Poniżej przedstawiam jeszcze kilka bardziej kłopotliwych liter:

Dużym ułatwieniem okazało się częste odrywanie ręki od kartki i niełączenie liter (tak często, jak to tylko możliwe;)). Warto też podłożyć pod piszącą dłoń niewielką kartkę, by bezpośrednio nie mazać po napisie. W razie potrzeby papier zamortyzuje poziom rozmycia. 

Im dalej dłoń będzie od napisu (jak Wam wygodniej - czy to trochę w górze, czy też trochę bardziej z boku) - tym Wasza praca będzie przyjemniejsza, a efekty lepsze. No i praktyka - regularne ćwiczenie to najlepszy lek! To co, pióra w dłoń i lecimy z koksem? ;)