W ostatnich tygodniach  często napotykam się w na blogach na rozważania w stylu co powiedziałabym sobie dziesięć lat młodszej. I wiecie co? Mi zdarzyło się coś zupełnie odwrotnego.

Ciekawe rzeczy można odkryć w niepozornej szafce z papierami. Niby znam jej zawartość, wiem, gdzie co trzymam, a przeżyłam dziś nie lada zaskoczenie. Szukałam książki do projektu, a w moich rękach znalazł się zeszyt z podstawówki. Czwarta be, język polski. Muszę przyznać, że bardzo lubiłam pana polonistę, uczył ciekawie, dużo z nim pisaliśmy i nie raz na lekcji bolał mnie brzuch ze śmiechu. Dużo z tych zajęć wyniosłam.
I tak sobie wertuję ten zeszycik i trafiam na zadanie domowe. Zastanowię się jakie będą przyszłe losy od dziś do śmierci. Zaznaczę to na osi życia. Ciężkie zadanie jak dla jedenastolatki, czyż nie? Pamiętam, że trochę się nad tym głowiłam. Trudno mi uwierzyć, że przez naście lat ani razu nie powróciłam do tych zapisków. Przynajmniej dzięki temu mogę przeczytać swój list z przeszłości. Co chciałam powiedzieć sobie za czternaście lat? Czy plany mocno minęły się z rzeczywistością? 

Zobaczmy.