Tegoroczny finał to wciąż świeży temat, dzięki któremu odgrzałam swojego życiowego kotleta - kiedyś bardzo przepadałam za Junior Eurowizją. Mówiąc kiedyś mam na myśli bardzo odległe kiedyś, bo lata 2003-2005:D W 2003 roku w Kopenhadze odbyła się pierwsza edycja Eurowizji dla dzieci i młodzieży do lat 15. Konkurs cieszy się dużo mniejszą popularnością niż dorosła Eurowizja, a od 2005 roku nie jest transmitowany przez polską telewizję. Przez długi czas Eurowizja dla dorosłych kojarzyła mi się z kiczem i za nią nie przepadałam. Z kolei dziecięca w ogóle nie wiązała się w moich oczach z tandetnym błyskiem - całkiem ciekawe ;-P Z perspektywy lat przygodę z Junior Eurovision Song Contest (JESC. Pamiętam, jak zabawny wydawał mi się kiedyś fakt, że wyszukiwarki uparcie wyrzucały przy poszukiwaniach linki związane z jedzeniem) uważam za całkiem owocną.

Dino Jelusic, zwycięzca JESC 2003 z piosenką Ti Si Moja Prva Ljubav (klik). To była jedna z najpopularniejszych piosenek! A sporo dziewczyn marzyło, by być lubą Dina ;-) Dla porównania - Dino teraz (klik)

1. Pierwsze podmuchy internetu i blogowania

Oglądając tegoroczną transmisję półfinałów i grand final przypomniałam sobie o blogu o Junior Eurowizji, który prowadziłam lata temu. Cieszę się, że go nie usunęłam. Dzięki temu odkryłam ostatnio, że parę osób zawędrowało tam w zeszłym tygodniu, to było bardzo miłe ;-) Kto pamięta zamierzchłe czasy, gdy pisało się blog na Onecie, gdzie wstawiało się w bocznej listwie galerie zdjęć? Kiedy trzeba było uważać, by nie zapchać konta zbyt dużą liczbą fotek? Złote czasyDzięki tej zabawie pierwszy raz zetknęłam się z Gimpem i zabawą szablonem, a ten poradnik Pascala (klik) był sporą kopalnią wiedzy o tym, co i jak robić w sieci. Fajne czasy.


 Maria Isabel wygrywająć JESC 2004 śpiewała o tym, że woli być martwa niż nijaka - Antes muerta que sencilla. Dzięki niej zapamiętałam, że po hiszpańsku antes to prędzej. Co ciekawe, nawet parę razy w  życiu przydała się ta wiedza. Ta piosenka (klik) była też mega znana.

2. Zaciekawiła językami

Kiedy Nika  Turkovic z Chorwacji zajmowała trzecie miejsce śpiewając Hej mali (klik) zaintrygował mnie podejrzanie polsko brzmiący tytuł piosenki. To właśnie dzięki Eurowizji zaliczyłam fascynację chorwackim. Wydawał mi się przezabawny i podobny do polskiego. Do dziś przezabawne wydaje mi się to, że na glavi imaš slušalice oznacza, że na głowie masz słuchawki (słuchalnice <3), a i vise ne znam koliko je dva i dva to nie wiem, ile jest dwa i dwa. A skoro koliko=ile, to...koliko imas godina - ile masz lat. Język obcy jak marzenie z perspektywy dwunastolatki. Fajną opcją było to, że na oficjalnej stronie pana Dino Jelusic istniał chat. Sporo radości dawało to, że mogłam sobie popisać najprostsze zdania ever typu cześć, jak masz na imię i ile masz lat, a oni to rozumieli :D



http://wiwibloggs.com/wp-content/uploads/2015/11/Cory-Spedding-UK-Junior-Eurovision-2004.jpg
Cory Spedding z Wielkiej Brytanii z The best is yet to come (klik) wywalczyła drugie miejsce w 2004 roku. Lubię tę piosenkę, bo jest dużo dojrzalsza niż reszta

3. Uczyła geografii

Dzięki finałom ogarnęłam, że Lillehammer, w którym skakał Adam Małysz, to to samo Lillehammer,  w którym odbywało się JESC 2004. Ogarnęłam, w jakim leży kraju. Z kolei dzięki Junior Eurowizji 2005 dowiedziałam się, że Hasselt to miasto w Belgii. Do dziś, gdy słyszę  Lillehammer, przed oczami widzę śpiewających.

4. Poprawa zdolności szpiegowsko-detektywistycznych

W początkowych latach Eurowizji, z racji tego, że konkurs dopiero nabierał tempa - ciężko było znaleźć jakieś nowe, intrygujące informacje (a już szczególnie zdjęcia!), których nikt wcześniej nie wyłapał. I zarazem prehistoryczne czasy przed youtube, gdy filmiki oglądało się na zacinającym putfile...;-)

5. Znajomości o podobnych zainteresowaniach 

Swego czasu blogi o Junior Eurowizji wyrastały niczym grzyby po deszczu i aż dziwię się, ile informacji można było odkopać w Internecie już dekadę temu. Całkiem spore grono osób interesowało się tematem. Mało tego, powstawały nie tylko blogi dotyczące użytkowników samego finału JESC, ale też uczestników krajowych eliminacji -nie mam pojęcia czemu najpopularniejsi byli uczestnicy z Hiszpanii. Za to nikogo nie zdziwi, że eurowizyjny prym wiodą kraje skandynawskie ;-)

Sympatycznie wspominam kilka bliższych znajomości z dziewczynami, których miłością był Dino Jelusic. Szkoda, że znajomości nie przetrwały czasów, gdy wyrosło się już z Junior Eurowizji...
ale wraca się do niej z sentymentem.

Czy jest na sali ktoś, kto pamięta cokolwiek związanego z tym konkursem piosenki? 

Mam taką magiczną szufladę, w której chowam wszystko, co może się kiedyś przydać do tzw. zabaw manualnych. Parę dni temu moja przyjaciółka obchodziła urodziny. Postanowiłam pochylić się nad zawartością mojego schowka i wykonać jeden z elementów składowych prezentu ręcznie. Wymyśliłam, że będzie to pudełko z kolekcją 24 pozytywnych myśli (12 karteczek z zapisem jej 12 zalet oraz 12 motywujących cytatów) - semantyka musi być, w końcu kończy lat 24 ;D

Jakiś czas temu z myślą o nieskonkretyzowanej okazji prezentowej kupiłam sercowe pudełko z pokrywką. Lubię to, że jest wykonane z twardej tektury, która nie rozmięka niezależnie od tego, ile warstw farby na nią nałożę. 

 Pokój E. jest w kolorze morza, dlatego też postawiłam na niebieski. Początkowo myślałam o ozdobieniu pudełka techniką decoupage, ale nie, zbyt wiele razy już tak decydowałam ;) Teraz czas na coś nowego. Sięgnęłam po chałupniczą metodę zdobienia w pseudo ombre, które skojarzyły mi się z chmurami, więc poszłam tą drogą. Wybrałam trzy kolory farby akrylowej w odcieniach nieba z chmurami, bo ładnie kryje. I szybko schnie.  I jest bardzo wydajna. W sumie ma tylko jeden minus - nie da się jej sprać z ubrań.

Przechodzimy do najlepszej części zabawy - malowanie. Zależało mi na jednolitym pokryciu pudełka farbą, więc wybrałam pędzel typu gąbka. Używałam kiedyś takich profesjonalnych gąbeczek z drewnianą rączką, ale szybko się zużywały i były dość drogie, więc sięgnęłam po alternatywę: gąbka kuchenna przecięta na pół. I daje fajnie radę.

Stemplując pomieszanymi kolorami po powierzchni starałam się uzyskać efekt nieba.

Kiedy pomalowałam całość, wycięłam z twardszego papieru szablon chmurki. I tą samą gąbką, co wcześniej, stemplowałam już tylko białą farbą motyw.

Na koniec - lakierowanie pudełka, krojenie cytatów i rolowanie ich. I gotowe :-)

Sposobu na relacje z ludźmi, a uściślając - z ludźmi, z którymi trudno złapać mi nić porozumienia - szukam od baaaaaardzo dawna. Najłatwiej byłoby schować się w kurniku vel szopce z narzędziami, ale przecież nie chcę być odludkiem ;-). Nie jestem także pizzą, żeby wszyscy mnie lubili. Wręcz przeciwnie, jestem w pełni świadoma, że jest taka grupa ludzi, która po prostu mnie nie trawi. Tego, jaka jestem, co lubię i jaki mam styl życia. W porządku, nie oczekuję uwielbienia całego świata ;-) Nie rozumiem jedynie, czemu niektórzy uzurpują sobie prawo do mówienia mi, że nie podoba im się, że jestem...sobą. Trochę przykre, że wygłaszanie w twarz chamskich komentarzy daje im satysfakcję. Przez długi czas uważałam, że takimi opiniami nie powinnam się w ogóle przejmować. Lepszą opcją wydawało mi się udawanie, że nie ma tematu, ale sama siebie oszukiwałam, że to prawda ;-) W związku z tym, że chlebem powszednim jest spotykanie na różnych etapach życia i w odmiennych okolicznościach takich właśnie osób - musiałam wypracować bardziej skuteczne środki radzenia sobie z atakującymi. Ustaliłam dwie, bardzo proste, klarowne zasady, które znacząco pomagają mi wycisnąć z tych złych emocji coś...dobrego. Bo da się wycisnąć całkiem sporo. Wszystko zależy od punktu widzenia.

PO PIERWSZE - SZACUNEK DO DRUGIEGO CZŁOWIEKA

Po raz pierwszy z ziomkami, którzy jawnie hejtowali mnie w twarz, spotkałam się w gimnazjum. Nie zgadzałam się zbytnio ze światopoglądem czy życiowymi priorytetami większości rówieśników ze szkoły, więc trochę musiałam dostać od nich dla równowagi po głowie ;-) Przypomniałam sobie dziś o tym zdjęciu:

Pewnego pięknego, gimnazjalnego dnia przemile rozpoczęłam poranek od usłyszenia wysyczanego przez przemiłą koleżankę komentarza, iż takie buty założyłaby jedynie jej ciotka. Well, baleriny noszone w czasie największej mody na skejterskie buty DC o szerokości równej ich długości z góry skazywały na publiczny lincz :D.  Sytuacja druga, nadal zostajemy w gimnazjalnych murach. A raczej poza murami, bo na boisku, w czasie przerwy. Rozmawiam z koleżanką, kiedy podchodzi do mnie siostra kolegi z klasy. Jak się okazało - podeszła, by zapytać się, czy mam na imię Amelia, gdyż jej brat uważa mnie za najbrzydszą dziewczynę w klasie. Do dziś nie wierzę, że ktoś mógł wykazać się takim poziomem chamstwa, ale cóż - GIMNAZJUM :D Kurczę, powinnam chyba tonąć w łzach do dziś - przecież wciąż wyglądam na siedemnaście (no, w porywach osiemnaście!) lat ;DD. Całe szczęście, że przywykłam do tego, że wyglądam jak chłopiec zbiegły z cygańskiego taboru. I wiecie co? Lubię siebie. A opinie kolegi, który mało mnie obchodził - cóż, również mało mnie obchodzą :D
Wybrałam dwa przykłady ze szkoły, jednak ludzie nieproszeni wtrącający się w moje życie pojawiają się całkiem systematycznie cały czas. Kiedy mam serdecznie dość - myślę o swojej absolutnie podstawowej zasadzie, której staram się  trzymać w relacjach z ludźmi - drugą osobę trzeba szanować. Może mnie irytować swoim zachowaniem tak, że mam ochotę zatańczyć na jednej nodze jive'a (ale ze względu na kolano kończę tańcząc to, ponieważ ma bezpieczniejsze ruchy:DD), mogę tej osoby nie lubić, ale nie mam najmniejszego prawa pozbawiać jej godności. Szacunek to absolutna podstawa podstaw! Żal mi ziomków, którzy czerpią energię życiową i radość...z jadu. Wybieram inną opcję...patrz: punkt drugi ;-)



PO DRUGIE: ŻYCZĘ LUDZIOM DOBRZE
Jestem zdania, że jeśli życie daje cytryny, to trzeba zrobić z nich lemoniadę. Inaczej z kwasoty można skisnąć. Uważam, że nic dobrego nie wynika z cieszenia się dokopaniem drugiej osobie, bo się jej nie lubi, czegoś zazdrości czy z jakiegokolwiek innego powodu. Wręcz przeciwnie. Niezmiernie fascynują mnie osoby, które zamiast pracować nad sobą - wytykają błędy drugiej stronie. Przecież oni są idealni w swoim mniemaniu ;-) Moim zdaniem w pierwszej kolejności trzeba pracować nad sobą. Kolejny raz wracam do fundamentalnego pytania, czyli: kim jestem, żeby komuś dyktować, jak ma żyć? Czym innym są rady bliskich osób, które cenię - kiedy robię coś głupiego i powinnam się ogarnąć. Takie słowa biorę do serca, bo wiem, że są słuszne. A czymś zupełnie innym są próby programowania mnie na zupełnie innego człowieka, bo ktoś tak chce, bo taką ma wizję mnie. Jeśli ktoś nie lubi mnie taką, jaka jestem - nie zmuszam ;-) Z drugiej strony - wszystkim Idealnym staram się życzyć dobrze. Bo...kim jestem, by komuś wysyłać złe fluidy i zatruwać życie? Wolę rozmnażać dobrą energię, bo tylko dzięki niej można coś budować, a nie dzielić. Kiedy czuję, że ciśnienie mi się podnosi - puszczam w konkretnym kierunku dobrą myśl. I czuję się z takim zachowaniem po prostu lepiej.

Wierzę, że warto życzyć ludziom dobrze. Każdemu.
Wierzę, też że karma wraca.
 

Wierzę, że nie jestem jedyną osobą w Internetach, która zmaga się z tym zadaniem i chce w najbliższych miesiącach zakończyć pisanie. Początek maja - zostały niecałe dwa miesiące. Najlepszy czas na rozterki z cyklu czy zdążę napisać? Ile czasu zajmie pisanie? Jeśli dopiero zaczynasz pracę to mam dla Ciebie dobrą wiadomość: zdążysz. Ze spokojem. O ile weźmiesz się do pracy i nie będziesz odkładać pisania na jutro ;) Obecnie piszę pracę na temat roli zieleni przyulicznej w mieście na przykładzie jednej z głównych ulic Poznania. Dziś opowiem o kilku małych trikach, które od jakiegoś czasu pomagają mi wziąć się w garść i w miarę systematycznie popychać pracę naprzód. 

Nie ma nic gorszego niż zmuszanie się do pisania czegoś przeraźliwie nudnego. Ale przecież nie dotyczy to pracy magisterskiej - w końcu wybiera się tu temat, który jakoś odpowiada indywidualnym zainteresowaniom, czyż nie? ;) Aby zachęcić się do pisania pracy szukam jak najwięcej aspektów tematu, które mnie najzwyczajniej w świecie ciekawią. Aby zmotywować się do napisania przeglądu literatury zaczęłam od poszukania realnych użytkowników mojej ulicy. W tym celu dołączyłam na Facebooku do grupy gromadzącej członków dzielnicy. Tam poprosiłam ludzi
o pomoc w odszukaniu mniej znanych archiwalnych  zdjęć rejonu. Szybko uzyskałam konkretne
i przydatne wskazówki. Radość na początek, że tak wielu ludzi po prostu bezinteresownie mi pomogła :) Kolejnym krokiem było przeprowadzenie ankiety społecznej. Tu  pozytywnie nastawiło mnie spore (a nawet bardzo spore) zainteresowanie mieszkańców, a ankieta praktycznie przeprowadziła się sama, zanim zdążyłam ten fakt zarejestrować w głowie ;) 
Kiedy ma się poczucie, że jakaś część pracy została zrobiona, dużo łatwiej zabrać się do etapów bardziej męczących. Ale i na nie są sposoby:

Podzielenie (szczególnie ciężkiego) rozdziału na mniejsze, rozłożone w czasie kroki, to najlepsze, co można zrobić, aby uniknąć  paniki pod koniec. Deadline chuchający w szyję często działa paraliżująco. A mając plan można całkiem miło pogodzić pisanie pracy z resztą aspektów życia.
I mieć też to prywatne ;-)

Zaplanowanie pracy to dopiero początek zabawy. Prawdziwa gra zaczyna się, gdy trzeba już przystąpić do działania i poszczególne etapy realizować. Prawie dwa miesiące wydają się tak odległym terminem, łatwo usprawiedliwiać dzisiejszą prokrastynację, bo przecież jeszcze tyle czasu zostało...no właśnie, do czasu. Przychodzi taki magiczny moment, gdy nagle nadmiar czasu zamienia się w szaleńczy wyścig, by zdążyć. A to już takie fajne nie jest. Lepiej wcześniej się nastawić na robotę.

To punkt, który jest moim pomagaczem numer 1 ;) Żeby nie zanudzić się kompletnie drążąc przez długi czas jeden temat, warto szukać rozrywek dla mózgu. Najzwyczajniej w świecie zmienić płytę, żeby nie wpaść w rutynę. W poprzednim poście pisałam o moich ulubionych TED/TEDx Talks
i dlaczego lubię przeplatać je z pisaniem pracy magisterskiej. Ponadto, niezastąpiona jest rola Spotify - gotowe playlisty wymiatają. Bardzo dobrze słucha się w tle tych z kategorii koncentracja, a dla odmiany przełączam na któregoś z ulubionych wykonawców. Balans musi być ;)
Pisanie pracy to też dobry czas na odkrywanie nowych napojów i pilnowanie, by dostarczać organizmowi odpowiedniej ilości płynów, co wpływa przecież na pracę mózgu. Jeśli nie woda, to może herbata? O herbacianych odkryciach wiosny pisałam tutaj. A tutaj o zimowych. Dla miłośników napojów zimnych - koktajle owocowe! Mrożone/świeże owoce + woda/mleko+blender
i gotowe. Najczęściej stawiam na banany albo mrożone maliny :-)

Na koniec Złota Rada, bez której wszystkie inne można wyrzucić do kosza już teraz. Panika nigdy nie działa dobrze. Stres w zdrowych, mobilizujących dawkach - owszem, wręcz pomaga trzymać się w ryzach i pracować. Zdecydowanie nie polecam nadmiernego ekscytowania się i przejmowania tematem. Dużo lepiej niż rozmyślanie o tym, że się nie da, nie zdąży i inne nie wychodzi zwyczajne skupienie się na pracy. Złoty środek to klucz do sukcesu.

Jakimi zasadami kierujecie się pisząc prace? Co pomaga Wam się zmotywować? Co robicie, by nie wpaść w sidła stresu?